විසුරුවා හැරී සුළුතර හැඟුම් සමුදාය

නුඹෙන් ලද සෙනෙහසේ

පරමාධිපති බලයෙන් උද්දාමව

මා හද විජිතයේ පාලන බලතල

ප්‍රේමණීය වූත්, අතිරමණීය වූත්

හැඟුම් සමුදායක් වෙත

පැවරූවෙමි....................

නෙත් කැල්මේ අමන්දානන්දයෙන්......

මන්දස්මිතයේ මනහාරත්වයෙන්............

ප්‍රේමාන්විත බැල්මේ අනුහසින්...........

ඔදවැඩුනු සිත

අතිබහුතරයක් වූ සොදුරු හැඟුම්

සම්භාරයට ඉඩ දී

නුඹ වෙතම පිදූවෙමි

හද පත්ල කැකෑරූ

උනුසුම් සෙනෙහෙ පොද..............

නොපැතූ මොහොතක

රුදු ත්‍රස්ත පහරින් ගෙලසිදී

මියඇදුණු විශ්වාසනීයත්වයෙන්..........

ගුවන් තල අරා නැගුණ දිවි බරම

උරදැරීමෙන් පුපුරු ලද

වේදනාවෙන්...........

නෙත පුරා මවාළු

සිහිනයක සිත්තම් ව

ඵලවරා බොඳව ගිය නේක ප්‍රාර්ථනාවෙන්.........

සියුම් ලෙස සැඟවෙලා

නිදා උන් කුරිරු සිත

එක්වරම අවදි වී

නැගි රුදුරු ගිගුරුමෙන්..............

ඔද්දල්ව ගිය පැතුම් අබියස

සුළු තරව රැඳුණු පෙම් සිතුම්

වර්ජනයට සැරසුන සඳ.......

සිදී ගිය හද මඩළ

ඉකිබිඳ හඩද්දී ම

විසුරුවා හැරිමි මම

ඔබ කෙරෙහි බැඳි

ප්‍රේමණීය සිත................

......නුදුටු පෙම........

නුඹේ ලොව අඳුරු වූ එක් අමාවක රැයක

මං මුලා වුනු නුඹට පාර කිව් තරු කිරණ

පුරා හද නැගුන දා නුඹේ තනි නොතනියට

සිටි අයුරු නුඹ නොවේ දන්නේ තරුවම පමණ........

සැඩ වු හිරු රශ්මියෙන් ලොව දවන නිමේෂෙක

නුඹේ සරතැස නිවා සැතැප වූ දිය කඳුළ

වස්සානයේ ද නුඹ නෙතේ තුටු කඳුළක් ව

උන්නු බව දන්නේ නුඹ නොවේ කඳුළම පමණ.....

සෝකයෙන් මුසපත් ව නුඹ තැවෙන මොහොතක ම

හදේ දුක සැඟවුවෙමි සුසුමක් ව රහසේම

නුඹේ හද අද්දරින් කිසිදාක නොසැලීම

සිටී බව දන්නේ නුඹ නොවේ සුසුමම පමණ.......

යව්වනේ සිහින මැද හුදකලා වූ නුඹට

පැතුම් මල් තිළින දී පුබුදු කල අරුණැල්ල

නුඹ වෙතට සෙනෙහෙ බැඳ අඳුර තුල සැඟවුනද

සෙනෙහෙ සිත නුඹ ලඟම බව දන්නේ හද පමණ.............

තරවටුව

නෙත් කෙවෙනි පුරා

මුතු කඳුලු කැට් මෝදු වෙද්දී

නෙතු මානයේ ඇදී නොපෙනී ගිය

මන බැඳුනු නුඹ රූ සිරි

නෙත් ඉමේ

මවා ගන්නට තැත් දැරීමි..............

හද පවුරු මස්තකේ

නොමැකෙන විලසින් සටහන් වූ

නුඹ දෙනෙත් යුග මෘදු ලෙසින්

මහද තත් සසලමින් වැයූ

කුරුටු ගීතය

ගයන්නට තැත් දැරීමී...............

නිමේශයකින් විසිරී ගිය

අතීතයේ බැඳි සුමිහිරි මතක බිඳ

යළිඳු ආවර්ජනයට සැරසෙන සඳ

හද වතින් නැගෙන අඳෝනා මධ්‍යයේ ම

නිද්‍රා ගතවූ මතකය අවදි නොකරන මෙන්

මහදින් මහද ට

තරවටු කිරීමට තැත් දැරීමි.................

පිය සෙනෙහසේ අරුම නුදුටු සද

පතකට සිඟාවිත් ඉවතට ලන පිළුණූ

අහරින් සතපවයි කුස ගින්නෙන් පෙළුණූ

මග ගාටමින් අත පා කදුළින් පිරුණූ

දෙනෙතින් යදින්නේ ජීවිතයද බිඳුනූ

වැහැරුනු දුබල කය සැරයැටියට බරද

වැසි පිණිපොදට අගුපිල්කඩ ඉඩ මදිද

කඩමළු රෙදි කඩ ට රෑ සීතල නැතිද

බිය වීපලා යන්නේ සුව දී නින්ද

නිවතුන් ඉකිබ්ඳින දුක් බර වීදී කොනේ

පණ නළ යදින නුඹෙ හද ගිණි දුටුව දිනේ

හැඳිනෙමි පියෙක් වග නුඹ මේදියත අනේ

පිළිසරණක් නැතිව මග තොට යදින සෙනේ

ගමන් මග කටුක වූවද..... යා යුතුය කෙම්බිම වෙත.....

හමු නොවී වන දුර්ග හෙල් පවුරු කටු පඳුරු

ගලා යන විටදි නම් සුන්දරයි ජීවිතය

මල් පියලි විසුරුවා දෙපා පිළිගනු රිසින්

අතුල පාවඩ මතින් යා නොහැක බොහොඅ දුර.....................

හිස නගා කටු පඳුරු දෙපා නහවයි රුහිරු

පුලුස්සා දවාලයි ගත රශ්මියෙන් රුදුරු

අවුරවා මග රුපුන් කරනු රිසියෙන් ගොදුරු

රැක හිදී ජීවිතේ දුර්ග ගමනේ මහරු..............

තිර වු අදිටනෙන් යුත් දහිරියෙන් පිරිපුන්ව

ඔද වැඩී නගන පා පියවරය බලවත්ය

නොසැලි දිවි මගේ ජය ටැඹ කරා නොපැකිලිව

වඩින විරුවනට දෙවියන් පවා නගයි ගොස.......................